Het moment dat ik naar het toilet wil gaan, en het niet lukt voel ik druk van onder, die pijnlijk aanvoelt. Een bult? Ik raak het aan, en daar vloeit een straaltje, licht roze, waterig met vocht langs mijn been. Doordat ik veel lees, wist ik wat mij te doen stond, uiterst rustig riep ik; Jullie moeten je pyjama’s weer uit, en kleding vast gaan aantrekken ik bel even de verloskundige..
Het kleine straaltje vruchtwater heb ik opgevangen in een glas. En zocht een plastic zakje voor in mijn onderbroek, zodat alles wat ik meer zou verliezen gecontroleerd kon worden ondertussen nam ik met mijn verloskundige de situatie door, stuurde haar al de onsmakelijke foto’s via whatsapp van de bult, klein beetje bloed en het straaltje vochtverlies. Omdat we een weekendje weg waren op de Kempervennen konden we de keuze maken uit een verloskundige uit die omgeving sturen of direct naar een ziekenhuis, maar het kon niet zomaar naar een ziekenhuis want zij moesten wel gespecialiseerd zijn.
Op naar het Máxima MC in Veldhoven, dit was de meest verstandige keuze. De kinderen in de auto getild, oververmoeid het was immers al tegen middennacht. Ik ben van mezelf een rustig persoon en in stress situaties kan ik prima handelen. Al voelde ik wel de spanning en hield ik in mijn achterhoofd wat als het is wat we nu denken, ik ben pas 28 weken zwanger. Onderweg naar het ziekenhuis waren we stil, het enige wat we tegen elkaar zeiden; “Dit kunnen wij ook, het valt vast allemaal mee en is ook vast wel simpel op te lossen.’ Al wist ik eigenlijk wel beter, en was ik precies op de hoogte wat er moest gaan gebeuren als de uitslag niet was wat je wilde horen.
Aangekomen in het ziekenhuis, konden zij direct testen of het mijn vruchtwater was doordat ik het goed had opgevangen. De arts, ik vergeet haar gezicht nooit meer, knap, lief en zoveel vriendelijkheid straalde zij uit. Ze ging naast mij zitten en gaf ons beide een blik, ik wist direct wat die blik betekende; “Helaas moet ik je zeggen, dat het echt je vruchtwater is”. Even wil ik mezelf afsluiten, voel ik paniek en de angst”. Binnen nog geen 5 minuten weet ik mezelf volledig te herpakken, en kon maar één ding denken; Rustig blijven, want de baby moet blijven zitten!
De arts legde uit wat het plan is, kregen de vraag waar we heen wilde want er was alleen plaats voor mij in het ziekenhuis, en geen plek voor de baby. En er is weinig keus, want niet ieder ziekenhuis vangt baby’s op voor de 32 weken. Met geluk had het AMC in Amsterdam een plek vrij, en er werd met spoed een ambulance geregeld. Ondertussen legde ze uit dat er een grote kans is dat de bevalling op gang gaat komen en dat ik nu als eerst antibiotica krijg i.v.m. voorzorgsmaatregel dreigende vroeggeboorte. Ondertussen krijg ik ook weeën remming, medicijnen (corticosteroïden) om de rijping van de longen van de baby te bevorderen en magnesium via een infuus toegediend. De medicijnen, die komen via de placenta ook bij ons kindje terecht, en vanaf dit moment hopen we op genoeg tijd want de longrijping heeft 48h uur nodig. 
De ambulance stond klaar, en ik stapte over van het bed in het ziekenhuis op de brancard. De kinderen moesten wakker worden, de zuster had een matras neergelegd achter mijn bed en daar waren zij samen inslaag gevallen, tegen elkaar aan. Op zo’n moment elkaar gedag zeggen, is erg vervelend, zij moesten terug naar ons huisje in Centerparcs alles stond daar nog, en de kinderen konden buiten dat niet mee de ambulance in. Ik zie nu nog, dat gespannen gezicht van Jizh voor mij, waarop ik het ijsbrak en vanuit de ambulance zei; Ik weet je een keer te overtreffen met een ziekenhuisbezoekje, dat had je niet verwacht hé? Hij lachte wat zenuwachtig, gaf me een knuffel en een kus terwijl Jaih nog slaperig door zijn vader getild werd. De deuren van de ambulance gingen dicht, en dat voelde even naar al wist ik dat mijn ouders naar het AMC in Amsterdam zouden komen.
Bij een dreigende vroeggeboorte voor een zwangerschapsduur van 30 weken wordt aan de moeder via een infuus zoals ik eerder aangaf magnesiumsulfaat toegediend. Het doel is bescherming van de hersenen van de te vroeg geboren baby. Magnesiumsulfaat gaf in het begin van de behandeling een sterk warmtegevoel, misselijkheid en een raar gevoel in mijn keel. Ik dacht heel even dat ik niet goed werd en out zou gaan, inmiddels ook een brandend gevoel in de arm waarin het infuus zit. De verpleegster gaf aan dat dit veel voorkomt en dat ik wel heel veel medicatie in één keer naar binnen heb gekregen, helemaal voor een persoon die anti-medicatie en pijnstilling is en normaal nooit iets gebruikt. Het was vervelend, maar het kon gelukkig geen kwaad, bijna bij het AMC aangekomen waren de klachten grotendeels gelukkig ook afgenomen.
Ik ben nog nooit met zo’n vaart over de snelweg vervoert, over een rit van 2uur deed ik er met de ambulance 40 minuten over. Toen we daar aankwamen hoorde ik van achter mij; Pris? Het was mijn vader, ik hoorde het meteen, herken mijn ouders hun stem uit duizenden. Wat was ik blij dat zij er al waren,, al ben ik 32 jaar, ik wilde echt mijn ouders daar zien. Ondertussen werd ik naar de verloskamers gebracht, uitgelegd wat ik kon gaan verwachten en wat mij heel goed bij bleef was; “De eerste 48h zijn het belangrijkste dat de baby nog bij je blijft zitten, dan kunnen de longrijpers hun werk doen. Maar na verwachting bevallen de meeste vrouwen binnen 72h met gebroken vliezen”. Ik zei heel stelling; Ik haal minstens de 32 weken, en ga voor de 37 weken waar ik ook ingeleid zou gaan worden, zo deed ik mijn verhaal aan de gynaecoloog- en verpleegkundige. Ze zeiden laten we kleine mijlpalen nemen en zeggen: Dat we hopen dat je de 29 weken haalt met ingewerkte longrijpers..
Kijk mij nu, de dagen gingen voorbij plat in het ziekenhuis bed. Ik kwam niet verder dan de toilet, het bed en de douche de eerste dagen. Ik merkte dat mijn conditie snel achteruit ging en lopen ging alles behalve soepel, maar wat dacht je van de longrijpers in de spier van je bovenbeen. Voelde niet bepaald fijn, maar ik ben altijd heel simpel hierin; Wat moet dat moet, punt! Er werd een groei echo gemaakt, ze schatten ons dochtertje op 1250 gram, prima op gewicht. Al had ik niet anders verwacht, want heel de zwangerschap draaide juist om; “Als ze maar niet te groot gaat worden!” en daar was dan ook een heel bevallingsplan al voor opgesteld.
Inmiddels gingen de voorbereidingen rondom een prematuur baby door, zo kregen wij een rondleiding op de neonatologie, kregen een baby van 27 weken te zien, een jongentje. We kregen te horen wat de risico’s zijn tijdens bevallen rond de 29 weken, en ook wat een dwarsligging betekend als je gaat bevallen, omdat er een kans is dat de navelstreng uitzakt als de vliezen doorbreken. We kregen hier instructies voor. Ook kwam de vraag of we in stuit wilde bevallen, eerlijk ik zou hier nooit voor kiezen, maar je bent moeder en alles voor je kind, het is bewezen dat de longen nou eenmaal beter rijpen bij een natuurlijke bevalling, dus akkoord gegeven voor de stuit bevalling, en ook akkoord bij een keizersnede. Ondertussen krijg je dan ook de vraag wat als we je baarmoeder weg moeten halen, mag dat? Ja, geen idee. Doe maar, ik wil tenslotte niet overlijden. Heel wat vragen waar je normaliter echt niet bij stilstaat, ik heb hier niet eens over nagedacht met de andere zwangerschappen moet ik eerlijk bekennen. 
Ondertussen een week verder, alles rustig. Mobiliseren, kleine stukjes lopen over de gang, al vond ik dat nogal spannend i.v.m. de dwarsligging al was ik overtuigd dat als dat zou gebeuren ik ook zou handelen en de instructies zou opvolgen. Maar buiten dat, ik wil het liever gewoon niet meemaken, dit was al genoeg had ik besloten voor mezelf, en voor ons gezin. Opnieuw bleef alles rustig en ik ging er zelfs beter uitzien.. Wat ik zelf niet alleen zag, maar de artsen ook. Wat is slim, naar huis met een dwarsligging en ontsluiting zeker niet, zelfs een risico en daar staan artsen ook absoluut niet achter, maar wat als ik géén ontsluiting zou hebben?
Het vruchtwater verloor ik inmiddels al dagen niet meer, kleine druppeltjes. Iedere dag zag ik verschillende artsen. En ook de dag, dat ze voorstelde opnieuw onderzoek te gaan doen, binnenwaarts. Ik stelde als eerst de vraag; ‘Dat verhoogt toch de kans op infectie gevaar?’ Het antwoord was, dat klopt, maar we denken dat je een hoge vlies scheur hebt en we willen zeker weten hoe het ervoor staat. Akkoord, en ik was zelf ook eigenlijk wel heel benieuwd, je wil in deze periode niets liever dan een klein stukje zekerheid, ergens waar je jezelf aan vast kan houden.
Het onderzoek, binnen een paar minuten was zeer duidelijk dat ik géén verkorte baarmoederhals had, ook niet verweekt het zat nog hartstikke dicht, en het was lang. Daarna wilde ze zien wat de ernst van het vruchtwater was, kuchen, en hoesten maar en ondertussen wacht je in spanning af; Wat gaan ze zeggen? Ook dit was positief. De arts reageerde met; ‘Laten we ook nog eens een echo maken van haar!’ De echo laat zien dat ik veel vruchtwater heb, de baby kan er nog vrolijk in dansen. De kleine meid heeft het dus prima daar in mijn buik, maar wat nu?
Na groot- overleg komt de gynaecoloog mij twee uur later vertellen; “Ik begrijp dat dit even schakelen is, maar jullie hebben je zeer kranig door deze periode gewerkt en je mag vanavond naar huis, naar je gezin!”. Het gevaar van de dwarsligging is aan de kant geschoven, want zonder ontsluiting kan ook de navelstreng niet afgedrukt worden en uit het geboortekanaal zakken. En omdat er géén weeën zijn ontstaan, er geen harde buiken zijn, is mijn baarmoederhals nog precies de lengte die het zou moeten zijn in dit termijn. Ik moest even schakelen, naar huis, vanmiddag hadden we het nog gehad over een overplaatsing met 32 weken naar het Spaarne Gasthuis, maar door onderzoek, wees uit dat ik toch veilig naar huis mag. Niets is fijner dan naar huis gaan, want samen zijn met je gezin is het fijnste wat er is. 
Op naar huis, onder controle bij het Spaarne Gathuis, spoednummer mee opzak voor mocht er onverwachts het toch veranderen. Ik kreeg als advies rustig aan te doen, en weer langzaam alles op te gaan pakken, dat langzaam heb ik zowat ook geen andere keuze in, ben nogal stijf geworden van al dat liggen! Dus.. Ik ga voor die 37 weken, in mijn eigen huis, weer rustig aan alles opbouwen en nog even volop genieten van mijn zwangerschap en bolle buikje.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve woorden, wensen en berichtjes. Het is te veel om allemaal persoonlijk te beantwoorden, maar ik heb zoveel steun gehaald uit al die lieve en warme woorden! Ook wil ik mijn ouders in dit blog speciaal bedanken, zij hebben de volledige zorg van onze jongens op hun genomen, zodat alles zo stabiel mogelijk kon blijven en zij goed werden opgevangen. Volgen jullie de rest van mijn zwangerschap mee op instagram? Ik ben te vinden onder @priscillakroezen en @__borntosparkle daar ga je al de avonturen van ons kleine meisje vinden.
Heel veel liefs,
Priscilla
